ماییم که در غیبت کبری مانده ایم

روزها رفت و همین جا مانده ایم        اندوخت نداریم و چه رسوا مانده ایم  

آبیـــــم که پــــیمانه دریـــا نداریم        از همرهــی خالـــق یکـــتا مانده ایم 

دست تسبیـح به اجبار گرفتیــــــم        تا کـه از جــــور کــــــــنایا مانده ایم 

چون دگران هرشب و روز پیاپی        منـــتظر یوســــف زهــــرا مانده ایم   

باز چه افسوس که هرگز ندانیم         ماییم که در غـــیبت کبری مانده ایم